Artikelen schrijven doen we niet alleen als we winnen. Dat hoort soms ook als die drie punten niet kunnen worden bijgeschreven. Het waren overigens bijna wel 3 punten. Bijna… Maar ja, of een doelpunt nou in de allerlaatste minuut van de blessuretijd valt of een kwartier eerder, hij telt. Maar het voelt wel anders…
De seizoenstart van JO15-1 was uitstekend. Nadat we een succesvol toernooi hadden gespeeld bij Quick ’20 (winnaar) werd de eerste bekerwedstrijd ruim gewonnen (7-2 winst na een 0-2 achterstand) tegen Sparta Enschede, de club die ons vorig seizoen na penalty’s wist te verslaan in de bekerfinale. Dus die was mooi rechtgezet. Door de week werd nog ‘even’ gewonnen van buurman HSC in een oefenwedstrijd. Dus so far so good.
Vandaag kwam echter een hele serieuze test naar de Veldmaat. We hoopten nog door wat weg opbrekingen te organiseren dat de tegenstander daardoor verlaat en in de war aan de wedstrijd begon, maar niets was minder waar. Achilles Enschede, ofwel PFA was de tegenstander. Iedereen mag er wat van vinden. Feit is dat er een heel goed en vaardig elftal staat met getalenteerde jongens uit de hele regio en bijna allemaal tweedejaars (zij hebben ook een O14-1). Dan weet je dat het lastig wordt, zeker als je zag dat zij de eerste bekerwedstrijd met 12-1 van Vogido wisten te winnen, een ploeg waar wij voor de zomerstop nog van verloren in een oefenpot.
Na een lange voorbespreking over speelwijze en afspraken, hebben de jongens ons meer dan positief verrast in de brandende zon op het broeierige kunstgras. Hoewel we snel met 0-1 achter kwamen, gingen we met 2-1 de rust in dankzij een beauty van spits Mees en een kop-/schouderbal van Armin die lekker binnenviel. Dat vond men bij PFA niet leuk. Vechten, dat deden we, in de eerste helft en begin tweede helft overigens ook regelmatig met goed combinatievoetbal en goed positiespel. Precies zoals Nathan had uitgelegd vooraf. Samen druk zetten en vooral samen keihard werken. Want het is logisch dat je tegen zo’n tegenstander vooral moet verdedigen en geen tijd krijgt om even rustig op te bouwen of rond te tikken.
In de twee helft viel zelfs de 3-1, wederom van Mees. Wat een heerlijke treffer. Maar er was ook nog lang te spelen en Achilles bleef maar komen. Helaas viel de 3-2 een beetje onnodig en met het nodige fortuin. De laatste 10 minuten was het echt tegenhouden, bikkelen en vrouwen en kinderen eerst. Het leek te lukken. Leek. De klok wees al even 70 minuten aan, maar er werden enkele terechte minuten blessuretijd bijgeteld door de uitstekend leidende scheidsrechter. U voelt ‘m al aankomen. Na een mooie actie van de rechtsvoor viel dan toch de 3-3.
Direct na het laatste fluitsignaal vielen onze boys uitgeput, moegestreden en enigszins mentaal geknakt languit op het warme kunstgras. Maar Nathan en Nout gaven de jongens in de kleedkamer een terecht en groot compliment en waren meer dan trots op hun ploeg. Als je zo’n fysiek en technisch goede ploeg op 3-3 houdt, dan kan het nog een mooi seizoen worden in de Divisie. Het bekeravontuur zit er waarschijnlijk op door het gunstige doelsaldo van Achilles, maar we krijgen in de competitie een herkansing. Maar zo zullen de jongens van PFA er ook naar kijken, want die gaan dan wel terecht verder in de beker, maar zullen zich ook wel even achter de oren krabben na een enerverende middag op de Greune. Mooie sport, dat voetbal!